Wojciech Chmielarz – uwielbiam jego styl pisania, formę, treść. Szybka akcja, wiele wątków, zawikłane postaci, nie ma długich i nudnych opisów otoczenia, za to krótkie i konkretne. Wszystko czyta się z szybko i lekko.

Jakiś czas temu przeczytałam krymianły z komisarzem Mortką w roli głównej, następnie “Wampira”. “Zombie” to druga część cyklu, którego akcja rozgrywa się w Gliwicach. Głównym bohaterem jest detektyw Dawid Wolski, Nie jest nim z powołania, raczej z przypadku i braku innego pomysłu na życie. Druga z postaci to prokurator Adam Górnik, który wplątuje Wolskiego w swoje prywatne wyjaśnienie sprawy. Dotyczy ona śmierci ich wspólnego “kolegi” z podstawówki Korsarza, który zaginął w 1996 roku, i którego zaginięcie nie zostało wyjaśnione po dzisiejszy dzień (w książce momentami wracamy do 1996 roku i powoli poznajemy prawdziwą wersję wydarzeń). Adam Górnik pewnego dnia otrzymuje wezwanie do miejsca, w którym dwadzieścia lat wcześniej ukrył zwłoki zabitego Korsarza. Obawia się, że w końcu odkryto prawdę, jednak ku jego przerażeniu zostają tam odkryte zwłoki 12-letniej dziewczynki. W celu wyjaśnienia sprawy Górnik zwraca się o pomoc do Wolskiego, co powoduje, że obaj pogrążają się jeszcze bardziej, również w życiu prywatnym.

Wydarzenia z punktu widzenia wielu postaci pozwalają dokładniej poznać emocje bohaterów oraz związanie z nimi wspomnienia. Poruszane problemy społeczne (patologia, choroby, przemoc), moralne (zdrada), moc układów zawsze powodują u mnie chwile refleksji nad własnym życiem i losem oraz uświadamiają bolesną prawdę, że niestety takie jest życie i te problemy dotykają ludzi każdego dnia. Ciekawa jestem Waszych przemyśleń po lekturze książki “Zombie”.